ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ- "Το τραγούδι του Οδυσσέα" Συγγραφή- Ποίηση Αικατερίνη-Βασιλική Γαλιτσίδου

ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΟΔΥΣΣΕΑ- "Το τραγούδι του Οδυσσέα" Συγγραφή- Ποίηση Αικατερίνη-Βασιλική Γαλιτσίδου

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΟΔΥΣΣΕΑ

Σε τούτη 'δώ την ακτή που ξεβραστήκαμε, ίσως να ‘ρθούμε πάλι.

Και ίσως σε μια άλλη ζωή να ζούσα εδώ σαν αυτόχθων και όχι σαν ναυαγός.

Και θα μπορούσε ο κόρφος της μάνας μου να μ’ ανάθρεφε σε τούτο τ’ακρογυάλι,

ή πάλι ψαράς ευτυχισμένος να ζούσα τα παιδιά μου.

Γι’ αυτό συντρόφοι μου καλοί και πιστοί συνταξιδιώτες μην λιγοψυχάτε.

Πάρτε γι' αξίνα τη ρώμη σας και για φτυάρι τ‘ όνειρά σας.

Πετάξτε μπαούλα και μπόγους στη θάλασσα να ξαλαφρώσει η πραμάτειά σας, ν’ αναθαρρήσει η ψυχή σας.

Που είναι η πατρίδα αθώρητη στιγμή μη το νοιαστείτε

Θε να ‘ναι κοντά θε να ‘ναι μακρυά ο νους δεν το λογιάζει.

Μόνο τα φύλλα της καρδιάς την έχουν προστατευμένη

απάγκιο μεσ΄τα κύματα, κουράγιο στις φορτούνες.

Πάρτε λοιπόν τη λεβεντιά σας και ελάτε να χτίσουμε πάλι

τον κόσμο τούτο από την αρχή, την ατελείωτη πλάση,

Καθώς θεϊκή πνοή μας έκανε ανθρώπους,

να ημερεύουμε τον τόπο με χάρη και με σύνεση όντας μονοιασμένοι,

Και οι Λαιστρυγόνες, και οι Κύκλωπες αν θελήσουν ας περάσουν πάλι,

Άσκιαχτοι στύλοι θα ‘μαστε εμείς στης μοίρας το σταυροδρόμι.

Καθώς ο νους μου όλα τα μετρά και όλα τα καταφέρνει

Άνθρωπος μέσα σε ανθρώπους δυνατούς μεγάλη είναι να’ χω τέτοια τύχη.

Πάμε λοιπόν συντρόφοι μου, ν’ αρχινίσουμε πάλι·

δάση, λίμνες και ποταμούς να σιάσουμε και σπίτια μας να γεννούνε

οι βράχοι, και οι πυκνές φοινικιές.

Γιατί δεν υπάρχει κάτι που η ανθρώπινη τόλμη να μη φτιάχνει· κάστρα και χωριά και πολιτείες και πλοία, όλα δημιουργήματά μας.

Άντε λοιπόν να καμαρώσουμε την ομορφιά που γεννάει η αξιοσύνη

Μέσα στα νέα να ζήσουμε και να χαρούμε, διότι κανείς μας δεν ξέρει τι θα ξημερώσει

Και το νόστο της πατρίδας μας σε τούτο εδώ το μέρος θα τον εφέρω

Θα τη ζωγραφίσω του λόγου της πάνω στη αμμουδιά, θα την σκαλίσω βαθιά  πάνω στην πέτρα, θα τη σχεδιάσω ξανά και ξανά με τα πιο ζωντανά χρώματα μέσα από τα δικά σας χέρια ·

καθώς τα μέσα μου σκεφτήκανε τα πάντα,

από της Τροίας την άλωση μέχρι να κατεβώ στον Άδη, και τίποτα πια δεν με τρομάζει.
Και όσο η πνοή φουσκώνει στα στήθια μου, και όσο ο Δίας μου δίνει χρόνους,

πάντα θα μηχανεύομαι και πάντοτε θα ελπίζω·

Πώς είναι ο κόσμος ατελείωτος και για όλα υπάρχει λύση,

Και η κάθε μέρα αρχή και τέλος θα γενεί και πρέπει εσύ να τη ζήσεις.

Στο φως και στο σκοτάδι να την ακολουθείς χωρίς όμως να τη σβήσεις.

Ελάτε λοιπόν συντρόφοι μου και  ας μην καθυστερούμε,

και την Ιθάκη κανένας δεν την ξέχασε, κανένας δεν την καταφρόνησε,

πάντα εκεί που την αφήσαμε θα είναι,
και πάντα θα την αγαπούμε·

Μιας και είναι το τέλος μας, νιοί ή γέροι θα είμαστε μέχρι να τη βρούμε,

ας  μην αργοπορούμε όντας άπραγοι και θλιβεροί

ν’ αφήσουμε τ' άγραφτα της ζωής μας στο μεταξύ ποτέ να μην γεννούνε.

ΤΕΛΟΣ