Ο θάνατος της Υπατίας- Ποίηση, Συγγραφή Αικατερίνη- Βασιλική Γαλιτσίδου
Μέσα στα τρίγωνα και τις ακμές τους οξύνονται οι γωνίες,
και αυτό είναι διόραση και γνώση.
Όταν αμβλαίνει όμως μια συνιστώσα, σίγουρα οι υπόλοιπες οξύνονται
πιο πολύ παρασέρνοντας την συνισταμένη,
και αυτό είναι διατάραξη της ισορροπίας.
Μέσα στη τροχιά των ουράνιων σωμάτων οργώνονται συμπαντικές
ελλείψεις.
Σαν προσπαθήσουν όμως τούτοι οι πλανήτες να πετύχουν τον τέλειο
κύκλο, κατέληξαν ν’ αλλοιώσουν την πυκνότητά τους.
Αυτή την πυκνότητα που με τόσες θυσίες κατάφερε να σταθεροποιήσει
την αέναη κίνησή τους.
Το χρώμα τους είναι η αντανάκλαση της ενεργειακής τους αύρας.
Μια μικρή παράμετρος ν’αλλάξει και χάνονται αυτοί οι γιγαντόσωμοι
πλανήτες σαν σκούρες, αδιάφορες μάζες στην α-χρονία και το μη-
χωρικόν.
Τούτα εδίδαξε η Υπατία,
μα κάποιες ιδέες συντηρητικές ξέσκισαν τα ιμάτιά της σαν σαρκοβόρα
όρνεα, μπήγοντας τα νύχια στην άδολη, λευκή σάρκα.
Κι εκείνη δυστυχώς οδηγήθηκε στο θάνατο, στο τέρμα της ύλης.
Αλλά το πνεύμα της γεννιέται ξανά και ξανά, ανά τους αιώνες, σαν το
Φοίνικα μέσ’από τη στάχτη.
Κι η φύση της είναι θυληκιά , όπως η Φύση που δίνει τη Ζωή και αναγεννά τα πάντα
Τον άνθρωπο, το πνεύμα , τη διαφώτιση, την επιστήμη.
Τελικά η Υπατία δεν πέθανε,
η Γνώση της κυλάει μέσα στα κύτταρά μας.
Αρκεί να την εβρούμε , ψάχνοντας μέσα στο έρεβος, τη φλόγα την καλά
κρυμμένη ως λάμψη σωτηρίας, που μόλις μεταλαμπαδευτεί θα κάψει το ά-γνωμο κακό.
