ΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΤΗΣ ΘΗΡΑΣ- Ποίηση- Συγγραφή Αικατερίνη Βασιλική Γαλιτσίδου
ΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΤΗΣ
ΘΗΡΑΣ
Πάνω στον
κόκκινο βράχο οι ξέξασπρες εκκλησιές αγναντεύουν
το πριν, το
τώρα, το μετά.
Περήφανες,
στητές «μετά των τρούλων τους»,
μεσ’τις αυλές
και τα πρεβάζια των σπιτιών,
πνιγμένες
απ’τις μάντρες και τα σοκάκια,
θωρούν την
αιώνια καλντέρα.
Το μπλε κύμα
του Αιγαίου που τους τρώει τα σπλάχνα δεν το λογαριάζουν,
παρά το καμαρώνουν
βουβές,
και ίδιο
χρώμα βαθυγάλαζο φορούν στην σκέπη τους.
Ω και να ‘ταν
μόνες εκεί επάνω στις αετοφωλιές τους,
απάτητες,
χωρίς χέρι
ανθρώπου να τις μαγαρίσει,
χωρίς πόδι
διαβάτη να τις πατήσει.
Ω και να ‘ταν
εκεί από πάντα
ψηλές,
αγέρωχες, σκαρφαλωμένες,
σαν κρεμαστές
από τα ουράνια,
να κοιτούν
στο συνεχές
του χωροχρόνου!
Και μόνο σαν
θα ‘μπαινε στον κόλπο της καλντέρας
μια ελληνική
τριήρης
με τα πανιά
λευκά φουσκωμένα,
και τα
κυματιόσχημα στολίδια της πλώρης,
να βάραγαν τα
σήμαντρα δυνατά, ασταμάτητα, μανιασμένα,
και ο ένας
ήχος της μιας καμπάνας να ενώνονταν με τον άλλο της διπλανής σαν κραυγή χαράς.
Να
ξεκούφαιναν την έρημη πλάση για το καλωσόρισμα.
Από την Οία,
στα Φηρά και το Ακρωτήρι και πάλι πίσω
η θεϊκή
μελωδία θα κύκλωνε σαν σύννεφο την βυθισμένη και την αβύθιστη νήσο,
τρόπος για να
πούν:
«Εδώ είμαστε
, εδώ θα σε χαιρετούμε για πάντα, εμείς μόνες!
Θα σε
περιμένουμε εμείς οι μάγισσες του χρόνου να μας έβρεις πάλι, ως το τέλος του
κόσμου, ασταμάτητε ταξιδευτή των αιώνων!»
ΤΕΛΟΣ
