Το παράπονο μιας μικρής εγγονής
Ποίηση- Συγγραφή Αικατερίνη- Βασιλική Γαλιτσίδου
Γιαγιά μου καστανή ,
κρινόδερμη, ψηλή λεύκα της Σμύρνης
που τα κάλλη σου οι
αρχόντισσες τ’ουρανού ζήλεψαν,
κι είπαν να σβήσουν από τα
χνάρια της ανθρώπινης μνήμης.
Έφυγες νωρίς κι άδικα , μα
μη σε τρώει το μαράζι.
Κι αν δεν χόρτασα την
αγκάλη σου, το γέλιο σου,
και την κελαριστή φωνή
σου, διόλου μην σε νοιάζει.
Εγώ θα σε κρατάω πάντα
μέσα μου,
ενάντια στους δαίμονες που
πρόωρα πήραν την ψυχή σου.
Το σκέρτσο σου, το νάζι
σου, ακόμα και το θυμικό σου
θα ζεί μέσα από εμένανε
και τούτο θα ‘ναι το
αιώνιο γιατρικό σου.
Γιατί είμαι δέντρο από τη
φύτρα σου,
το πι’ όμορφο κλωνί απ’ όλα
τα κλαδιά σου.
Πάντα θα ταξιδεύεις μέσα
μου,
κι απ’ τη ματιά μου θα
ξεχύνεται η απαράμιλλη ομορφιά σου.
Γίνε αστεράκι λοιπόν στον
ουρανό
πάμφωτο, ξεχωριστό στολίδι
Και φώτιζε τα βήματά μου
εδώ στη γη
για μένα τη μικρή
εγγονούλα σου που σ’αγαπώ,
και μοιάζω πάρα πολύ σε
σένα, ήδη.
